Zgodnie ze swoją misją, Redakcja dokłada wszelkich starań, aby dostarczać rzetelne treści medyczne poparte najnowszą wiedzą naukową. Dodatkowe oznaczenie "Sprawdzona treść" wskazuje, że dany artykuł został zweryfikowany przez lekarza lub bezpośrednio przez niego napisany. Taka dwustopniowa weryfikacja: dziennikarz medyczny i lekarz pozwala nam na dostarczanie treści najwyższej jakości oraz zgodnych z aktualną wiedzą medyczną. Nasze zaangażowanie w tym zakresie zostało docenione przez Stowarzyszenie Dziennikarze dla Zdrowia, które nadało Redakcji honorowy tytuł Wielkiego Edukatora. Sprawdzona treść data publikacji: 21:11, data aktualizacji: 21:19 Konsultacja merytoryczna: Lek. Paweł Żmuda-Trzebiatowski ten tekst przeczytasz w 4 minuty Czas snu dla dziecka powinien być czasem odpoczynku i regeneracji organizmu. Co zrobić jednak, jeśli w nocy zamiast spokojnego oddechu naszego malucha słyszymy niemiły dla ucha dźwięk, który jest wywołany zgrzytaniem zębami przez dziecko? Jakie są przyczyny i objawy oraz jak leczyć zgrzytanie zębami u dziecka? il21 / Shutterstock Potrzebujesz porady? Umów e-wizytę 459 lekarzy teraz online Przyczyny zgrzytania zębami u dziecka Objawy zgrzytania zębami u dziecka Leczenie zgrzytania zębami u dzieci Przyczyny zgrzytania zębami u dziecka Zgrzytanie zębami u dzieci inaczej zwane bruksizmem najczęściej ma miejsce w trakcie snu i charakteryzuje się nieświadomym zaciskaniem zębów. Przyczyn zgrzytania zębami u dzieci jest kilka. Najczęstszą przyczyną tego problemu u dzieci jest nadmiar stresujących sytuacji lub bodźców. Zgrzytanie zębami u dziecka może być również wywołane wadą zgryzu lub różnego rodzaju zmianami w jamie ustnej, lub infekcjami ograniczającymi przepływ powietrza w jamie nosowej. Często zgrzytanie zębami u dzieci może być ich reakcją na odczuwany ból głowy, mięśni czy ucha lub być skutkiem porażenia mózgowego oraz reakcją na zażywane leki. Zgrzytanie zębami u małych dzieci oraz niemowląt może być spowodowane niedojrzałością układu nerwowego i mięśniowego, oraz sposobem połykania związanego z wąską szczęką dziecka. Ważną przyczyną zgrzytania zębami u dzieci mogą być choroby pasożytnicze. Pamiętać należy, że zgrzytanie zębami we wczesnym dzieciństwie nie jest czymś nadzwyczajnym. W trakcie rozwoju dziecka pojawiają się pierwsze zęby, zmienia się ustawienie żuchwy i zębów względem szczęki stąd często pojawiające się nocne zgrzytanie zębami u dzieci, które w tym wieku nie jest groźne. Wizyty pediatryczne możesz teraz odbyć za pośrednictwem portalu W trakcie takiej konsultacji online lekarz zbierze wywiad i wyda ewentualne skierowania. Objawy zgrzytania zębami u dziecka Zgrzytanie zębami dotyczy większości dzieci i do trzeciego roku życia związane jest z jego rozwojem. Objawami, które mogą sugerować wystąpienie zgrzytania zębami u dziecka, może być nieuzasadniony płacz u dzieci w pierwszym roku życia, występowanie częstych kolek, pocieranie lub uderzanie głową o poduszkę, lub twardą powierzchnię oraz częste bóle głowy. Pierwszym z objawów zgrzytania zębami, na które powinniśmy zwrócić uwagę, jest patologiczne ścieranie zębów. W trakcie wizyty u stomatologa może on stwierdzić starcie zębów, pękniecie szkliwa czy ubytki w kształcie klina, co może świadczyć o wystąpieniu problemu, którym jest zgrzytanie zębami u dziecka. Zgrzytanie zębami u dzieci najczęściej występuje w porze nocnej, jest ono nieświadome i charakteryzuje się zazwyczaj głośnym i nieprzyjemnym dźwiękiem ocierających się o siebie zębów. Zgrzytanie zębami u dzieci może objawiać się również bólem głowy, kręgosłupa oraz karku. W przypadku gdy zgrzytanie zębami nie przejdzie samoistnie po pojawieniu się zębów stałych, należy skonsultować problem z ortodontą. Konsultacje z ortodontą są dostępne w abonamencie stomatologicznym przygotowanym przez firmę LUX MED. Pakiet ma bardzo szeroki zakres usług i jest dostępny dla osób do 70. roku życia. Skorzystaj z oferty na Leczenie zgrzytania zębami u dzieci Zgrzytanie zębami na ogół nie jest groźnym schorzeniem, zwłaszcza jeśli występuje ono we wczesnych latach dziecka lub występuje rzadko. Problem zgrzytania zębami u dziecka powinien nas zaniepokoić, jeśli dotyczy dziecka, u którego pojawiły się już zęby stałe lub schorzenie to trwa długotrwałe. Sposób leczenia zgrzytania zębami u dzieci zależeć będzie od przyczyn, które wpłynęły na wystąpienie tego problemu. W przypadku gdy zgrzytanie zębami u dziecka wywołane jest wadą zgryzu, konieczne jest udanie się z dzieckiem do ortodonty, który zaleci specjalne szyny relaksacyjne i ochronne na zęby, aby uniknąć ścieranie się zębów. Istotną kwestią, która może wpłynąć na uniknięcie zgrzytania zębami u dziecka, jest zadbanie o rozluźnienie i uspokojenie dziecka przed snem. Zgrzytanie zębami u dzieci najczęściej przechodzi samoistnie wraz z wypadnięciem zębów mlecznych. W przypadku gdy problem nie przemija, warto skonsultować się ponownie z ortodontą. Treści z serwisu mają na celu polepszenie, a nie zastąpienie, kontaktu pomiędzy Użytkownikiem Serwisu a jego lekarzem. Serwis ma z założenia charakter wyłącznie informacyjno-edukacyjny. Przed zastosowaniem się do porad z zakresu wiedzy specjalistycznej, w szczególności medycznych, zawartych w naszym Serwisie należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem. Administrator nie ponosi żadnych konsekwencji wynikających z wykorzystania informacji zawartych w Serwisie. Potrzebujesz konsultacji lekarskiej lub e-recepty? Wejdź na gdzie uzyskasz pomoc online - szybko, bezpiecznie i bez wychodzenia z domu. zgrzytanie zębami zgrzytanie zębów bruksizm dziecko choroby dzieci Bruksizm - nocne zgrzytanie zębami Bruksizm nie jest tylko problemem tego, kto śpi obok nas i musi być świadkiem naszego zgrzytania zębami. Nieleczona dolegliwość może skończyć się utratą zębów,... Liliana Fabisińska Okluzja - co to jest? Okluzja w kosmetyce, w stomatologii, objawy, leczenie Okluzja to choroba, która dotyczy problemów stomatologicznych bądź wiąże się z tematem kosmetyki. W stomatologii i kosmetyce dotyka dwóch różnych elementów,...

Twarda kupka u niemowlaka jest najważniejszym, choć nie jedynym objawem zatwardzenia. Poza stwardnieniem stolca u niemowlęcia można zauważyć rzadsze jego oddawanie, charakterystyczne jest również to, że brzuch dziecka jest większy i twardszy. Zatwardzenie wiąże się z dyskomfortem, a nawet z bólem – dlatego malec może być

Padaczka to choroba, dla której typowe są powtarzające się napady drgawek, stanowiące skutek zaburzeń w wyładowaniach bioelektrycznych w obrębie kory mózgowej. Jeżeli nieprawidłowości obejmują obie półkule mózgu, dochodzi do napadu uogólnionego z drgawkami całego ciała, utratą przytomności i mimowolnym oddawaniem moczu czy kału. Jeżeli zaburzenia ograniczają się do jednej półkuli albo części mózgu, wówczas drgawki obejmują tylko określoną część ciała albo w ogóle nie obserwuje się drgawek, a występuje jedynie chwilowa utrata przytomności. Dlaczego i jak powstaje padaczka u dzieci? Jakie są jej rodzaje i jak je leczyć? Zobacz film: "Jak radzić sobie z infekcjami u dzieci?" spis treści 1. Przyczyny epilepsji 2. Rodzaje padaczek 3. O czym pamiętać podczas ataku padaczki? 1. Przyczyny epilepsji Padaczka wynika z nieprawidłowej pracy mózgu. Zaburzenia funkcji układu nerwowego, np. nieprawidłowości w transferze impulsów między neuronami albo w stężeniu neurotransmiterów, skutkują swoistymi „spięciami”, czyli nieprawidłowymi wyładowaniami w obrębie mózgu, które warunkują z kolei napad padaczkowy. Napady padaczkowe wykazują tendencję do nawracania. Padaczka może pojawić się w każdym wieku, nawet już u niemowląt. Zazwyczaj choroba ujawnia się przed ukończeniem 20. roku życia. Ponad połowa rodzajów epilepsji rozpoczyna się w wieku dziecięcym. Czasami ma się do czynienia z tzw. padaczką rozwojową, która pojawia się w określonej grupie wiekowej, ale z której się wyrasta. Jakie są najczęstsze przyczyny padaczki u dzieci? Komplikacje w czasie porodu. Infekcje matki w czasie ciąży. Zaburzenia rozwoju płodowego, np. wady wrodzone. Choroby dziecka, np. urazy głowy, krwotok, zapalenie opon mózgowych. Czynniki genetyczne. Nie można powiedzieć, że padaczka jest chorobą dziedziczną. Rodzice nie przekazują dziecku samej choroby, a raczej skłonność do zachorowania. Oznacza to, że muszą pojawić się czynniki sprzyjające ujawnieniu się epilepsji. Wielu rodziców myli napady padaczki u dziecka z drgawkami gorączkowymi. Maluchy między szóstym miesiącem a piątym rokiem życia miewają drgawki spowodowane szybko rosnącą temperaturą w czasie różnych infekcji, a nie wskutek zaburzeń bioelektrycznych mózgu. Sytuacja, która powinna zaniepokoić opiekunów malucha, ma miejsce wtedy, gdy drgawki powtarzają się u dziecka lub gdy wystąpił napad bez gorączki. Wówczas konieczna jest diagnoza w szpitalu w kierunku zaburzeń neurologicznych. 2. Rodzaje padaczek Padaczka to bardzo kapryśna i niejednorodna choroba. Wyróżnia się między innymi następujące typy napadów padaczkowych: zespół Westa – inaczej napad skłonów. U niemowląt napady mogą przybrać postać nagłych skurczów, podczas których maluszek zgina się w pół, co przypomina wykonywanie skłonów. Zespół Westa bardzo łatwo pomylić z kolką jelitową; napad nieświadomości – najłatwiej zaobserwować ten rodzaj padaczki u dzieci w wieku szkolnym, kiedy uczeń podczas lekcji traci na jakiś czas kontakt z otoczeniem, przestaje słuchać, przerywa rozmowę. Napad przypomina zaburzenia koncentracji uwagi. Dziecko w czasie ataku nie ma świadomości, nie pamięta, co się działo, nie reaguje na głos ani dotyk; padaczka Rolanda – najczęstszy rodzaj padaczki wśród dzieci. Padaczka Rolanda pojawia się między trzecim a dwunastym rokiem życia. Dzieci budzą się w nocy, pełne lęku i niepokoju, nie mogą mówić. Są przerażone tym, co się z nimi dzieje. Odczuwają często mrowienie albo skurcz mięśni po jednej stronie twarzy. Może wystąpić ślinienie; napad toniczno-kloniczny (grand mal) – uogólniony napad duży, może być niebezpieczny. W trakcie napadu dziecko upada na ziemię, traci przytomność, nie reaguje na otoczenie, przestaje na chwilę oddychać, wydaje krzyk albo jęk i pręży się. Ciało sztywnieje, obserwuje się zwrot gałek ocznych, na ustach pojawia się ślina. Kulminacja ataku to drgawki całego ciała. Dziecko zaciska mocno zęby, może nawet dojść do przygryzienia języka, a nawet oddania moczu lub kału. Czasami przed uogólnionym napadem padaczkowym może pojawić się tzw. aura, czyli zapowiedź drgawek. Dziecko przed napadem może być bardziej marudne, rozdrażnione, może odczuwać lęk, zawroty głowy, nudności albo dziwny smak w ustach. Niekiedy jednak nie ma żadnych sygnałów zapowiadających. Po ataku dziecko jest zazwyczaj bardzo zmęczone i śpiące. 3. O czym pamiętać podczas ataku padaczki? Wokół epilepsji narosło wiele mitów i przekłamań. Padaczka nie jest chorobą psychiczną ani umysłową. Ząbkowanie u niemowląt nie jest przyczyną pojawienia się drgawek u dzieci. Wystąpienie pojedynczego napadu drgawek nie oznacza, że dziecko cierpi na padaczkę. Jakie więc czynniki sprzyjają napadom padaczkowym? Infekcje, gorączka, stres, brak snu, alkohol, kontrastowe bodźce świetlne, emocje. Podczas diagnozowania epilepsji najważniejsze jest wykonanie badań EEG, TK albo SPECT. EEG pozwala określić, z którego miejsca w mózgu rozprzestrzenia się napad (ogniska padaczki). Jak się zachować, kiedy dziecko ma napad drgawek? Zachowaj spokój, nie panikuj! Usuń przedmioty, o które dziecko mogłoby się uderzyć w czasie drgawek. Jeśli jest malutkie, weź je na ręce. Kiedy jest większe, ułóż je na boku, na miękkim podłożu, np. na dywanie lub tapczanie. Sprawdź, czy dziecko nie ma niczego w buzi, żeby się nie zachłysnęło. Uważaj, by dziecko w czasie ataku nie przygryzło sobie języka. Między zęby możesz mu włożyć np. zwinięty bandaż. Nigdy jednak nie wkładaj niczego twardego, ostrego, nie rób też tego na siłę. Jeżeli dziecko broni się przed ułożeniem na boku, odchyl tak jego głowę, by nie zakrztusiło się śliną i mogło swobodnie oddychać. Rozluźnij dziecku ubranie pod szyją, zapewnij stały dopływ świeżego powietrza. Nie tłum drgawek na siłę, nie unieruchamiaj dziecka. W trakcie napadu nie podawaj żadnych leków doustnie ani nie staraj się cucić dziecka. Pamiętaj, że epilepsję trzeba leczyć. Tylko lekarz decyduje o doborze leków przeciwpadaczkowych i ich dawkach. Nie można samemu zaprzestać farmakoterapii albo zmieniać dawki leków. Akceptacja konieczności długotrwałego leczenia pomaga zaakceptować samą chorobę. Dobrze, jeśli poza opieką neurologa, znajduje się także pod obserwacją psychologa, który pomoże uprać się z emocjonalnymi problemami, jakie ta przypadłośc niesie ze sobą. polecamy Artykuł zweryfikowany przez eksperta: Mgr Kamila Drozd Psycholog społeczny, autorka wielu publikacji dotyczących rozwoju osobistego oraz warsztatów z doradztwa zawodowego i komunikacji międzypłciowej.

Badania kontrolne dzieci Zaparcia Gastroenterologia Pediatria Żywienie dzieci Dziecko Leki. Dr Krystyna Pogoń Dietetyk , Kraków. 83 poziom zaufania. Po pierwsze musi Pani być bardzo spokojna - im więcej nerwowości Pani swoim zachowaniem wprowadza dookoła tak prostej czynności jak wypróżnianie - tym gorzej dla dziecka.

zęby u 3 miesięcznego niemowlaka